آیا ارتباط اجتماعی، به پیشگیری از دیابت کمک می کند؟
مطالعه جدیدی از دانشگاه ماستریخت نشان داده است که افرادی که کمتر دارای ارتباط اجتماعی هستند، بیشتر در معرض خطر دیابت نوع ۲ قرار دارند. بنابراین، آیا زندگی اجتماعی فعال می تواند برای جلوگیری از برخی از عوامل خطر کمک کند؟
اخیرا محققان بر این نکته تمرکز کرده اند که روابط اجتماعی ما چگونه می تواند بر سلامت ذهنی و سلامت بدن تاثیر بگذارند.
طی چند ماه گذشته، خبرگزاری پزشکی امروز گزارش داد که حفظ ارتباطات دوستی نزدیک، می تواند به حفظ سلامت روان کمک کند و از طریق مشارکت و حضور به عنوان عضوی از یک گروه دوستانه، کیفیت زندگی بهبود می یابد.
مطالعه جدیدی از مرکز پزشکی دانشگاه ماستریخت در هلند نشان داده است که داشتن ارتباط اجتماعی فعال با کاهش خطر ابتلا به دیابت نوع ۲ همراه است.
افراد در معرض دیابت، باید ارتباط اجتماعی بیشتری داشته باشند
دکتر میراندا شارم می گوید: “افرادی که احتمال بیشتری دارد که به دیابت نوع ۲ مبتلا شوند، باید ارتباط اجتماعی خود را گسترش دهند و باید تشویق شوند تا دوستان جدید بیشتری پیدا کنند و همچنین عضو باشگاه هایی مانند سازمان داوطلب، باشگاه ورزشی یا گروه بحث و گفتگو گردند”.
او اضافه می کند که “به نظر می رسد، مردان بیشتر در معرض خطر ابتلا به دیابت نوع ۲ هستند، بنابراین آنها باید به عنوان یک گروه پر خطر در مراقبت های بهداشتی شناخته شوند.”
یافته های این تحقیق دیروز در مجله BMC Public Health منتشر شد.
محققان داده های پزشکی را از ۲۸۶۱ بزرگسال بین ۴۰ تا ۷۵ ساله بررسی کردند که همه آنها در مطالعه ماستریخت شرکت داشتند. یک مطالعه کوهورت یا هم گروهی، مشاهداتی است که به بررسی عوامل ژنتیکی و محیطی درگیر در توسعه دیابت نوع ۲ می پردازد.
از این تعداد، ۶۲۳ نفر دیابت نداشتند، ۴۳۰ نفر مبتلا به پیش دیابت بودند (به این معنی که میزان قند خونشان غیر طبیعی بوده ولی هنوز به اندازه کافی به اندازه دیابت نیست)، ۱۱۱ نفر با دیابت نوع ۲ تشخیص داده شدند.
انزوای اجتماعی مرتبط با دیابت
محققان ارتباط جالبی بین ارتباط اجتماعی افراد شرکت کننده و احتمال ابتلا به دیابت را نشان دادند، که باعث شد آنها رابطه احتمالی بالقوه ای بین اجتماعی شدن و خطر ابتلا به این بیماری متابولیک را در نظر بگیرند.
استفانی برینکوه گفت: “ما اولین کسانی هستیم که ارتباطات گسترده ای از ویژگی های شبکه اجتماعی مانند ارتباط اجتماعی، اندازه گروه یا نوع روابط را با مراحل مختلف دیابت نوع ۲ بررسی می کند. یافته های ما این ایده را مطرح می کند که حل و فصل انزوای اجتماعی ممکن است کمک کند از توسعه دیابت نوع ۲ جلوگیری شود.”
استفانی برینکوه و تیم او متوجه شدند که شرکت کنندگانی که با فعالیت های ورزشی در ارتباط نبودند یا با گروه های اجتماعی همکاری نداشتند، ۶۰ درصد احتمال ابتلا به دیابت در آنها بیشتر بود.
زنانی که در فعالیت اجتماعی شرکت نمی کردند، ۱۱۲ درصد احتمال ابتلا به دیابت نوع ۲ داشتند، در حالی که مردان منزوی ۴۲ درصد بیشتر احتمال ابتلا به این بیماری را داشتند.
کاهش ارتباط اجتماعی : افزایش ۲۰ درصدی دیابت
تیم همچنین ارتباط قابل توجهی بین از دست دادن دوستان و آشنایان اجتماعی و احتمال ایجاد دیابت نوع ۲ پیدا کرد. به طور خاص، از دست دادن هر گونه ارتباط اجتماعی با شانس ۱۲٪ بیشتر از دیابت، تشخیص داده شد.
در نهایت، مردانی که تنها زندگی می کردند، احتمال ابتلا به دیابت را به میزان ۵۹ درصد افزایش داده بودند و احتمال تشخیص بیماری ۹۴ درصد بیشتر بود.
چنین ارتباطی در مورد زنانی که به تنهایی زندگی می کردند وجود ندارد.
با این وجود، آنها خاطرنشان می کنند که علیت ممکن است در هر دو جهت باشد. ممکن است افراد مبتلا به علائم اولیه اختلال در متابولیسم گلوکز – از جمله خستگی و احساس ناخوشایندی کلی – انگیزه کمتری برای بیرون رفتن، مشارکت در فعالیت های اجتماعی و برقراری ارتباط اجتماعی با دوستان و آشنایان خود داشته باشند.
ترجمه از: فرزانه پاشایی
اختصاصی وبسایت وردنگار: هرگونه کپی تنها با ذکر لینک وردنگار مجاز می باشد.