تردید برای وجود اختلال ADHD (اختلال بیش فعالی) در بزرگسالان
بیش از ۸۰ درصد افراد مبتلا به اختلال بیش فعالی و کمبود توجه، در بزرگسالی بعید است این وضعیت را داشته باشند. این نتیجه گیری یک مطالعه جدید است که اخیرا در مجله آمریکایی روانپزشکی منتشر شده است.
اختلال بیش فعالی و کم توجهی (ADHD) یک وضعیت مغزی است که با رفتار تحریک کننده یا تکانشی، بیش فعالی و مشکلات تمرکز مشخص می شود.
علائم بیماری ADHD:
-
اشتیاق
-
فراموشی
-
پریشان شدن و خستگی زودرس
-
داشتن مهارت های ضعیف سازمانی
شروع ADHD در دوران کودکی شایع است؛ تاکنون در حدود ۱۱ درصد از کودکان ۴ تا ۱۷ ساله در ایالات متحده با این وضعیت تشخیص داده شده اند.
حدود دو سوم کودک مبتلا به اختلال ADHD همچنان این اختلال را تا رسیدن به بزرگسالی به همراه خواهند داشت و در بزرگسالی تشخیص ADHD غیر معمول نیست. با توجه به آمار انجمن نقصان توجه، حدود ۵ درصد بزرگسالان در ایالات متحده دارای ADHD هستند.
مطالعه جدید، با این حال، نشان می دهد که اکثریت قریب به اتفاق افرادی که در زندگی بعد از ADHD تشخیص داده می شوند، حقیقتا در معرض ابتلا به بیماری نیستند.
این تحقیق توسط مارگارت H. Sibley از کالج پزشکی هربرت ورتیمه در دانشگاه بین المللی فلوریدا در میامی و همکارانش انجام شده است.
شروع ADHD در بزرگسالی و تأثیر عوامل دیگر بر آن
محققان با یافته های خود به این نتیجه رسیدند که ۲۳۹ نفر از افراد مبتلا به اختلال ADHD، در دوران کودکی با آن درگیر نبودند.
هر یک از این افراد در سنین بین ۱۰ تا ۲۵ سالگی هر دو سال یک بار، مورد ارزیابی قرار گرفتند. برای ارزیابی های دوسالانه، تیم تحقیقاتی به بررسی علائم ظاهر شده بیماری ADHD در آنها و همچنین شواهدی از سوء مصرف مواد، اختلالات شناختی و اختلالات روانی پرداخت.
تمام اطلاعات جمع آوری شده بر پایه نتایج تحقیقات انجام شده و گزارشات داده شده توسط والدین و معلمان استوار است.
تجزیه و تحلیل این تحقیقات نشان داد که بیش از ۸۰ درصد از شرکت کنندگان که علائم ADHD را در بزرگسالی داشتند، علائم آنها را می توان با عوامل دیگر توضیح داد.
Sibley در این باره توضیح می دهد:
“ما تعدادی از افرادی را پیدا کردیم که مانند مبتلایان ADHD، نشانه ها و علائمی مشابه داشتند، اما زمانی که تحقیقات بیشتری بر روی آنها انجام دادیم علائم شروع شده در بزرگسالیشان به دوران کودکی آنها، مربوط می شد و یا اینکه نشات گرفته از مشکلات دیگر مانند اثرات شناختی استفاده از ماری جوانا، آسیب روانی و یا نشانه های افسردگی که بر شدت گرفتن علائم تاثیر می گذارد، بود.”
علاوه بر این، محققان دریافتند که در صورت عدم وجود سابقه اختلالات روانپزشکی، “هیچ مدرکی برای ADHD بر بزرگسالان وجود ندارد.”
Sibley و همکارانش بر اساس یافته هایشان پیشنهاد می کنند که پزشکان هنگام ارزیابی و تشخیص ADHD در بزرگسالان باید محتاط باشند، زیرا عوامل بسیاری وجود دارد که می تواند شبیه به نشانه ها و علائم ADHD باشد. محققان نتیجه می گیرند:
“مواردی که در تشخیص اختلال بیش فعالی یا کم توجهی در بزرگسالی، مثبت شناخته شدند، بدون ارزیابی دقیق هستند. پزشکان باید قبل از درمان بالقوه در بزرگسالی، دقت، اختلال، تاریخ روانپزشکی و مصرف مواد را مورد ارزیابی قرار دهند. “
نویسنده:
Honor Whiteman
۲۳ October 2017
اختصاصی وبسایت وردنگار: کپی تنها با ذکر منبع مجاز است.
نظرات بسته شده است.