پیش بینی روانپریشی : کلید حفظ مغز

یک مطالعه جدید که اخیرا در روانپزشکی JAMA منتشر شده است، یک روش نوآورانه را معرفی می کند که ممکن است برای پیش بینی افرادی که بیشترین احتمال ابتلا به این بیماری را دارند، مفید باشد و احتمال دارد تشخیص زودتر ممکن باشد.

روانپریشی شامل برخی از علام مشکلات سلامت روانی مانند اسکیزوفرنی و افسردگی روانی است که با ترس و توهمات مشخص شده است، درک، درمان و مهمتر از همه، پیش بینی شرایط روانپریشی سخت است. افرادی که علائم روانپریشی دارند، لزوما به توسعه روان درمانی ادامه نمی دهند. با این حال، پیش بینی این که چه علائمی ادامه می یابد و بدتر می شود، دشوار است.

مردم می توانند از روانپریشی حاد بهبود پیدا کنند، اما زمان بندی امری کلیدی است. هر چه درمان اولیه زودتر شروع شود، نتیجه آن بهتر است. به همین علت، پیدا کردن راهی برای تشخیص کسانی که در بالاترین خطر ابتلا به روانپریشی حاد هستند، حیاتی است.

روانپریشی و مغز

کارهای پیشین نشان داده است که روانپریشی تا حدی به دلیل شکست ارتباطی بین بخش های مغز، است. تصویربرداری مدرن این امکان را برای دیدن این مسیرهای شکسته ایجاد کرده است.
اما، علیرغم پیشرفت در درک مسئله، انتخاب یک روش برای تشخیص افرادی که وضعیت آنها به سمت روانپریشی حاد افزایش می یابد، هنوز بی معنی است.

سایر مطالعات تغییرات در حجم ماده خاکستری در مغز را مورد بررسی قرار داده اند. اگر چه تغییرات در افراد مبتلا به روانپریشی اندازه گیری شده است، به نظر می رسد که آنها ممکن است قبل از آغاز روان درمانی، در شروع یا پس از شروع روان درمانی رخ دهند. این باعث می شود که قدرت پیش بینی نسبتا ضعیف باشد.

به تازگی، محققان دانشگاه برلین در سوئیس این مسئله را مرور کردند. این تحقیق توسط دکتر آندره اشمیت و لنا پالینیاپپان، بر آناتومی ناشناخته مغز متمرکز بود. به طور خاص، آنها در سطح مغز یا قشر مایع اطراف مغز قرار داشتند.

توسعه این توده های پیچیده بر روی قشر به عنوان گریفیکتازی شناخته می شود. روند گریفیکتازی در ۲ سال اول زندگی به پایان رسیده و پس از آن، ارتباطات مغزی نسبتا سازگار باقی می مانند.

مطالعات نشان داده اند که خطاهای گریفیکتازی می توانند منجر به شرایطی مانند اسکیزوفرنی شوند.

این محققان تحقیق خود را بر روی تعامل بین گریفیکتازی انجام دادند؛ آنها در جستجوی هر گونه اختلالات قابل اندازه گیری یا تغییر ارتباطات در افرادی بودند که خطر ابتلا به روانپریشی در آن ها بالا بود. تیم امیدوار بود که تفاوت های کافی در ارتباطات مهم را پیدا کند تا امکان تشخیص زودرس روانپریشی  را فراهم سازد.

برای مطالعه، آنها مغز بیش از ۱۶۰ شرکت کننده را ارزیابی کردند. ۴۴ فرد سالم بودند، ۳۸ نفر اولین قسمت روانپزشی خود را تجربه کرده بودند و ۷۹ نفر در معرض خطر روانپریشی قرار داشتند. از ۷۹ شرکت کننده در معرض خطر، ۱۶ مورد روانپریشی حاد را توسعه دادند.

تحقیق درباره ارتباطات گریفیکتازی

محققان “مسیرهای عصبی هر مغز” را با استفاده از اسکن MRI و تکنیک های گرفته شده از نظریه گراف ریاضی “بازسازی” کردند، که یک روش مفید برای تعیین اینکه چندین نقطه در یک سیستم با یکدیگر تعامل دارند، می باشد (به عنوان گره ها اشاره می شود).

آنها دریافتند که افراد مبتلا به روانپریشی اولیه در مقایسه با افراد سالم دارای عملکرد مغزی، متفاوتی بودند و هنگامی که اولین قسمت مغز با افراد مبتلا به روانپریشی حاد مقایسه شد، کاهش ادغام و افزایش جدایی بین گریفیکتازی افزایش یافت. با استفاده از نتایج، آنها توانستند پیش بینی کنند که چه کسانی از مرحله اول به روانپریشی حاد پیشرفت می کنند که شامل بیش از ۸۰ درصد موارد بودند.

نویسندگان نتیجه گرفتند:

“این یافته ها نشان می دهد که یکپارچگی ضعیف در توسعه هماهنگی قشر جدا کننده در بیماران مبتلا به روانپریشی وجود دارد.”

دکتر Schmidt می گوید: ” نتایج ما نشان می دهد که این نوع تجزیه و تحلیل شبکه ای می تواند به طور قابل توجهی پیش بینی های مربوط به خطر ابتلا شخص را بهبود بخشد.”

با این حال، نویسندگان مطالعه همچنین یادآور می شوند که این مطالعه نسبتا کوچک بوده و کار بسیار بیشتری لازم است.

دکتر اشمیت می گوید: “در حال حاضر مطالعات با نمونه های بزرگتر برای اعتبار سنجی دقت این اندازه گیری مورد نیاز است.”

اختصاصی وردنگار – کپی برداری با لینک دهی مستقیم مجاز می باشد.