سندرم تونل اولنار (Ulnar tunnel syndrome) زمانی اتفاق می افتد که عصب اولنار در مچ دست توسط یک کیست یا فشار مکرر فشرده شود. فشرده سازی عصب در سندرم تونل اولنار می تواند باعث ایجاد بی حسی یا سوزش در دست یا انگشت شود. جراحی یا پوشاندن مچ دست اغلب می تواند سندرم تونل اولنار را درمان کند. تمرینات خانگی نیز ممکن است کمک کند. در این مقاله بیشتر در مورد علل و نشانه های سندرم تونل اولنار و نحوه درمان آن با درمان های خانگی نکاتی بیان می شود.
سندرم تونل اولنار چیست؟
عصب اولنار از گردن فرد به دست میرود. در مچ دست، عصب اولنار از طریق کانال گایون وارد دست می شود. اگر عصب در اینجا فشرده شود، باعث سندرم تونل اولنار می شود. فشرده سازی این عصب در آرنج سندرم تونل کیوبیتال ((cubital نامیده می شود. سندرم تونل اولنار کمتر از سندرم تونل کیوبیتال و سندرم تونل کارپال معمول است. در حالی که استخوان ها و ماهیچه ها از بسیاری از اعصاب در بدن انسان محافظت می کنند، عصب اولنار به خوبی محافظت نمی شود و بنابراین بیشتر در معرض آسیب قرار می گیرد.
علائم سندرم تونل اولنار
سندرم تونل اولنار بر روی ناحیه مچ دست و دستها تاثیر می گذارد. این سندرم معمولا علائم را در دست و مچ دست، به ویژه انگشت کوچک و انگشت حلقه، ایجاد می کند. فرد مبتلا به سندرم تونل اولنار ممکن است موارد زیر را تجربه کند:
- احساس بی حسی یا احساس سوزن شدن (پارستزی)
- یک درد سوزش
- ضعف عضلانی در دست
- مشکلی با انگشتان و انگشت شست
- دست ها و انگشتان به شکل ناقص خم می شوند
این علائم ممکن است بر روی دست، مچ دست و انگشتان تاثیر بگذارد و ممکن است در طول زمان به خصوص در صورت عدم درمان، بدتر شود. محل فشرده سازی شده، شدت علائم را تعیین می کند.
علل سندرم تونل اولنار
سندرم تونل اولنار هنگامی رخ می دهد که عصب اولنار در منطقه کانال گویون فشرده شود. این مساله اغلب به دلیل پیشرفت گانگلیون (ganglion) در مچ دست رخ میدهد. گانگلیون توده ای پر از مایع است که به عنوان یک کیست شناخته می شود و خوش خیم است. با این حال، هر چیزی که روی عصب اولنار در مچ دست فشار ایجاد نماید می تواند سندرم تونل اولنار را ایجاد کند، از جمله:
- تغییر در استئوآرتریت که باعث فشار بر عصب می شود
- تومور در بافت مچ دست
- بزرگ شدن بواسا (کیسه های پر از مایع) در مچ دست
- اختلالات در ماهیچه ها یا قوزک ها
- شکستن قلاب هامات در مچ دست، یک نوع آسیب است که بازیکنان گلف باز و یا بازیکنان بیس بال ممکن است تجربه کنند
سندرم تونل اولنار همچنین می تواند از فشار و یا آسیب های تکراری ناشی از ورزش هایی که موجب فشار روی مچ دست می شود، حاصل شود. نمونه هایی از آن شامل افزایش وزن و دوچرخه سواری است.
خطر ابتلا به سندرم تونل اولنار بیشتر است اگر فرد:
- آسیب قبلی به مچ دست خود داشته است
- وظایف تکراری با دستها انجام میدهد مانند تایپ کردن
- فعالیت ها یا ورزش هایی اکه مچ دست را تحت فشار قرار می دهد
- از ابزارهای ارتعاشی استفاده می کند
درمان سندرم تونل اولنار
مشکلات در مچ دست و دست می تواند در زندگی روزمره ایجاد شود. تمرینات و فیزیوتراپی می تواند به بهبود بخشیدن این وضعیت کمک کند و یک پزشک باید بتواند توصیه هایی در مورد اینکه چگونه فرد می تواند زمان بهبودی خود را کاهش دهد، ارائه نماید.
اگر شرایط ناشی از یک گانگلیون یا کیست باشد، باید در صورت امکان آن را حذف کنید. این جراحی باید درد، بی حسی، ضعف، یا سوزن شدن را رفع نماید. با این حال، بهبودی حاصل از این نوع جراحی طول می کشد، و ممکن است چند ماه بگذرد تا اینکه عصب به طور کامل بهبود یابد.
اگر شکستگی قلاب هامات باعث ایجاد این وضعیت شود، معمولا جراحی برای حذف هر گونه استخوان لازم است تا فشار عصب را از بین ببرد. متناوبا یک جراح ممکن است یک رباط را برای کاهش فشار در مچ ببرد.
هنگامی که حرکات تکراری موجب سندرم تونل اولنار می شود، فرد باید حرکات تکراری را برای جلوگیری از تحریک بیشتر عصب اولنار، کاهش دهد. فرد همچنین می تواند مچ دست را بپوشاند تا مانع از حرکت عصب شود. دوچرخه سواران اغلب دستکشهای را استفاده میکنند که فشار را روی عصب دست کاهش میدهد.
تمرینات ورزشی
هنگامی که سندرم تونل اولنار به علت عواملی است که با جراحی قابل درمان نیستند، تمرینات خانگی ممکن است به کاهش علائم کمک کند. تمرینات ویژه برای کشش، کشیدن و حرکت عصب جهت تشویق حرکات صاف می تواند به کاهش درد و ضعف دست کمک کند. بررسی سیستماتیک از سال ۲۰۰۸ نشان می دهد که این نوع از درمان فیزیکی، به نام بسیج عصبی، ممکن است برای طیف وسیعی از مسائل مربوط به عصب مفید باشد. قبل از انجام هر گونه تمرین برای درمان سندرم تونل اولنار، فرد ابتدا باید از پزشک خود مشاوره بگیرد. مثال زیر از تمرینات گلفبازی اولنار است:
لمس پیشانی
لمس پیشانی یک تمرین ساده است. برای انجام این کار از مراحل زیر استفاده کنید.
- مستقیم بایستید با دست ها در طرفین ایستاده
- یک دست را بالا ببرید، بنابراین کف دست روی پیشانی استراحت می کند
- آن را برای چند ثانیه نگه دارید و سپس به آرامی دوباره دست را پایین آورد
- تمرین را تکرار کنید
پیچ گوشتی
انحنای دست یکی دیگر از اقداماتی است که عصب اولنار را گسترش می دهد. برای انجام این کار از مراحل زیر استفاده کنید:
- به پهلو بایستید یا درزا بکشید در حلیکه بازوی راست در مقابل بدن قرار دارد و آرنج تا حدی خم شده است.
- مچ دست و انگشتان را به سمت بدن بچرخانید
- سپس، دست را از بدن دور کنید تا یک کشش در مچ دست داشته باشید
- در نهایت، آرنج را خم کنید و دست را به بالا ببرید
- تمرین را تکرار کنید
نکات در هنگام تمرین برای درمان سندرم تونل اولنار
- اجتناب از تحریک عصب. اگر تمرینات دردناک است، قبل از ادامه با پزشک صحبت کنید.
- استفاده از یک یخ بسته می تواند به کاهش درد قبل از ورزش کمک کند.
- با افزایش تعداد تکرار هر تمرین به آرامی قدرت خود را افزایش دهید. یک فیزیوتراپیست قادر خواهد بود که در مورد تعداد تکرار مناسب هر تمرین به شما مشاوره دهد.
- فرد ممکن است متوجه شود که جلسات کوتاه و مکرر ۵ تا ۱۰ دقیقه مفیدتر از یک جلسه طولانی است.
در حالی که برخی درد و ناراحتی طبیعی هستند، درد شدید که دراز کشیدن ممکن است رخ دهد به این معنی میباشد که فرد اغلب تمرینات را به صورت اغراق آمیز انجام می دهد. کاهش فرکانس و شدت آن تمرین را لحاظ کنید و اگر این کمک نمی کند، یک قرار ملاقات با یک فیزیوتراپیست داشته باشید.
درمان های خانگی سندرم تونل اولنار
همچنین برخی از راه حل های خانگی و راهنمایی های شیوه زندگی وجود دارد که ممکن است به فرد مبتلا به سندرم تونل اولنار کمک کند. برخی از نکات مفید و ابزارهای خانگی عبارتند از:
- اجتناب از گذاشتن آرنج روی صندلی ها یا میز کار، زیرا این حالت می تواند بر عصب فشار وارد کند. در عوض، وقتی که از دستها استفاده نمیکنید، دستها را در لبه صندلی قرار دهید.
- استفاده از مچ دست برای پشتیبانی بیشتر، به ویژه هنگام استفاده از دست یا مچ دست.
- استفاده از ابزارهای ارگونومیک یا پوسته برای کاهش فشار بر روی مچ دست
- اجتناب از انجام وظایف تکراری و ایجاد استراحت های منظم در هنگام کار.
- نگه داشتن دست و مچ دست به صورت گرم.
تشخیص سندرم تونل اولنار
اگر یک فرد مظنون به سندرم تونل اولنار داشته باشد، باید با پزشک خود ملاقات داشته باشد. پزشک ممکن است سوال هایی در مورد تاریخچه پزشکی فرد و فعالیت های روزانه و همچنین هر گونه آسیب های قبلی که ممکن است سبب ایجاد سندرم تونل اولنار شود، بپرسد. سپس پزشک یک معاینه فیزیکی آرنج، مچ دست و دست را انجام می دهد و ممکن است نقاط خاصی را در عصب اولنار به کار بگیرد تا مشکل را حل کند. یک پزشک همچنین ممکن است آزمایشات تصویربرداری بیشتری را پیشنهاد کند مانند:
- اشعه ایکس
- یک اسکن کامپیوتری (CT) یا اسکن مغناطیسی رزونانس (MRI)
- الکترومیوگرافی
- یک مطالعه هدایت عصبی
- در زیر یک مدل ۳ بعدی سندرم تونل النار است که کاملا تعاملی است نشان داده شده است.
هنگامی که یک دکتر تشخیص دقیق انجام میدهد، می تواند بهترین برنامه درمان را برای فرد ایجاد کند.
چشم انداز
سندرم تونل اولنار می تواند درد، ضعف و بی حسی در دست و انگشتان ایجاد کند. اگر این مساله درمان نشود، این علائم ممکن است بدتر شود و در موارد شدید، فرد ممکن است نتواند از دست خود به خوبی استفاده کند. سندرم تونل اولنار را می توان با توجه به علت بروز آن، به روش های مختلف درمان کرد. درمان این بیماری ضروری است، به طوری که اگر درمان نشود، می تواند باعث آسیب دائمی شود، مانند فلج یا از دست دادن احساس در برخی مناطق بازو یا دست.
اغلب یک کیست یا فشار در ناحیه مچ دست سندرم تونل النار را ایجاد می کند. این را می توان از طریق جراحی اصلاح کرد. در غیر این صورت، این حالت می تواند از تحریک عصب از حرکات تکراری ایجاد شود. در این موارد، گزینه های غیر جراحی می تواند مشکل را اصلاح کند، مانند یک بریس مفاصل مچ دست و تمرینات عصب اولنار.
اختصاصی وردنگار – هرگونه کپی برداری با نام و لینک دهی مستقیم مجاز است.
