بیماری های نوروژنیک: محدود کردن زمان غذا ممکن است کیفیت زندگی را افزایش دهد

اختلال نوروژنیک: محدود کردن زمان غذا ممکن است کیفیت زندگی را افزایش دهد

اختلال نوروژنیک: یک مطالعه جدید نشان می دهد که خوردن غذا در ساعت مشخصی در هر روز، ممکن است یک راه موثر برای بهبود کیفیت زندگی افراد مبتلا به اختلال های نوروژنیک باشد.

محققان در مطالعه ای که بر روی موش های مبتلا به بیماری هانتینگتون انجام شده است، متوجه شدند که محدود کردن زمان تغذیه به دوره های ۶ ساعته در هر روز به مدت ۳ ماه، منجر به بهبود کیفیت خواب و مهارت های حرکتی در آنها شد.

کریستوفر کالول (که در دانشگاه کالیفرنیا در لس آنجلس کار می کند) و همکارانش، اخیرا نتایج خود را در مجله eNeuro گزارش دادند.

اختلالات نوروژنیک ناشی از شرایطی است که تخریب سلول های عصبی را شامل می شود. این اختلال می تواند توابع شناختی مانند یادگیری، حافظه و همچنین حرکت، تعادل و گفتار را تحت تأثیر قرار دهد.

بیماری هانتینگتون تنها یکی از اختلالات نوروژنیک است. علت بیماری هانتینگتون،جهش ارثی در ژن به نام HTT می باشد که با مشکلاتی در تفکر و حرکات غیرقابل کنترل بدن، مشخص می شود.

برآورد شده است که در حدود ۳۰،۰۰۰ نفر در ایالات متحده با بیماری هانتینگتون زندگی می کنند و ۲۰۰،۰۰۰ نفر دیگر در معرض خطر ابتلا به این بیماری هستند.

در حال حاضر هیچ درمانی وجود ندارد توانایی توقف بیماری هانتینگتون را داشته باشد و یا بتواند علائم آن را معکوس کند، اما داروهایی وجود دارد که می تواند به افراد مبتلا به این بیماری برای کنترل علائم شان کمک کنند.

با این حال، مطالعه جدیدی از کالول و همکارانش نشان می دهد که تغییر الگوهای غذایی ممکن است به بهبود کیفیت زندگی افراد مبتلا به بیماری هانتینگتون و سایر اختلالات نوروژنیک کمک کند.

تغذیه با محدودیت زمانی بهبود مهارت های حرکتی

برای رسیدن به یافته های خود، دانشمندان حدود ۶ ماه، موش های مبتلا به هانتینگتون را مورد بررسی قرار دادند.

نیمی از موش ها هر روز برای مدت ۳ ماه، هر روز غذا می خورند. این دسته موش ها، به عنوان گروه کنترل مد نظر بودند. موش های باقیمانده از همان نوع غذا تغذیه شدند، اما فقط در مدت زمانی که موش ها به طور معمول فعال بودند. یعنی تنها برای مدت ۶ ساعت در دسترس آنها قرار گرفت.

در مقایسه با گروه کنترل، موش هایی که زمان تغذیه آنها محدود شده بود، بهبودی بیشتری در مهارت های حرکتی و کیفیت خواب آنها دیده شد و الگوی فعالیت روزمره شان رو به جنب و جوش بیشتری پیش رفت.

جالب توجه است که این موش ها دارای یک نمونه بیان ژن معمولی در ناحیه مغز به نام striatum بودند. این منطقه نقش مهمی در کنترل حرکت دارد و در افراد مبتلا به بیماری هانتینگتون دچار انحطاط می شود.

تغذیه با محدودیت زمانی به نظر می رسد که تغییرات ضربان قلب موش ها را بهبود بخشد که محققان آن را تایید می کنند و این نشان دهنده سلامت قلبی و عروقی است.

کالول و همکارانش در تحقیقات بیشتری متوجه شدند که مزایای تغذیه با محدودیت زمانی توسط تاثیر مداخله ای بر ریتم شبانه روزی تامین می شود.

محققان می نویسند:

“با استفاده از حساسیت ترین تست کنترل (یعنی تست چالش پرتاب)، ما دریافتیم که رفتار حرکتی بهبود یافته با عملکرد کنترل تغذیه و محدود کردن زمان دسترسی به غذا (  (TRF ارتباط دارد. این یافته ها؛ ما را به نتیجه رساند که کنترل زمان غذا خوردن و ثابت نگه داشتن این زمان در هر روز، باعث کنترل و بهبود حرکت در این بیماران می شود.”

نویسندگان افزودند: “اختلال های در چرخه خواب، بیداری در حال حاضر یک نشانه معتبر از بیماری مخرب اعصاب  است، و در اینجا نشان می دهیم که ما می توانیم علائم این اختلالات حرکتی را با کنترل زمان دسترسی به مواد غذایی درمان کنیم. نتایج ارائه شده در مطالعات پیشین ما نشان می دهد که یک رژیم TRF می تواند یک ابزار کنترل مفید برای بیماران مبتلا به بیماری های نورودرژنتیک باشد.”

 فرزانه پاشایی

اختصاصی وبسایت وردنگار: هرگونه کپی تنها با ذکر لینک وردنگار مجاز می باشد.