استخوان های به جای مانده از حادثه بمب اتمی هیروشیما برای اولین بار مورد بررسی قرار گرفتند

استخوان های به جای مانده از حادثه بمب اتمی هیروشیما برای اولین بار مورد بررسی قرار گرفتند

بمب اتمی هیروشیما : در ساعت ۸:۱۵ سحرگاه ۶ اوت ۱۹۴۵، ایالات متحده اولین بمب اتمی خود را تحت عنوان “پسر کوچولو” به سمت ژاپن پرتاب کرد.

۴۳ ثانیه بعد بمب اتمی هیروشیما منفجر شد، و سبب ایجاد گلوله های انفجاری عظیمی گردید که بسیاری از مناطق هیروشیما را به آتش کشید و همه جا را با خاک یکسان کرد. در آن روز نزدیک به ۳۵۰ هزار نفر در این شهر ژاپن حضور داشتند و بیشتر آن ها جزو غیر نظامیان بودند.

بیشتر این افراد در لحظه اصابت بمب اتمی هیروشیما مردند و افراد زنده مانده نیز به واسطه بارش باران اتمی بیمار شدند. بیست و هفت سال بعد، یک دانشمند از سمت اقیانوس آرام وارد هیروشیما شد تا به تحلیل این موضوع بپردازد که بر سر این انسان ها چه آمده است.

فیزیکدان برزیلی سرجیو ماسکارنهاس، زمانی که یکی ار اساتید مهمان دانشگاه هاروارد بود، بیان داشت که قرار گیری انسان ها در معرض تابش، سبب مغناطیسی شدن استخوان آن ها می شود و این حافظه مغناطیسی را می توان به وضوح پس از سال ها در استخوان قربانیان بمب اتمی هیروشیما مشاهده نمود.

ماسکارنهاس در ادامه سخنانش افزود که دانشمندان می توانند با بررسی استخوان های قربانیان هیروشیما ، سطح این تابش را اندازه گیری کنند. با کمک دو دانشمند ژاپنی ساکن در هیروشیما، ماسکارنهاس توانست چندین نمونه از استخوان قربانیان از جمله استخوان جمجمه ای را که به فردی که کمتر از یک مایل با مرکز انفجار فاصله داشت استخراج نماید.

در آوریل ۱۹۷۳ ماسکارنهاس در این خصوص، مقاله ای را به انجمن فیزیک آمریکا در واشنگتن ارائه داد که در آن بیان شده بود که این دانشمندان توانسته اند میزان تابش موجود در استخوان را براورد کنند اما تخمین دقیق میزان تابش توسط تکنولوژی های دهه ۱۹۷۰ میلادی امکان پذیر نبود.

ماسکارنهاس این نمونه ها را با خود به برزیل برد و این استخوان ها تا چهار دهه بعد در این کشور باقی ماندند، تا این که دو دانشمند دیگر برزیلی پژوهش خود را با استفاده از فن آوری پیشرفته بر روی این استخوان ها آغاز نمودند. نتایج شگفت آور بود. محققان با استفاده از تکنیکی به نام رزونانس اسپین الکترون (Electron Spin-Resonance)، متوجه شدند که استخوان فک بالا ۹.۴۶ گری از اشعه بمب هیروشیما را جذب کرده است.

برای درک این مسئله بهتر است بدانید که در بدن یک بیمار مبتلا به سرطان که با اشعه ماوراء بنفش تحت درمان قرار می گیرد، در حدود ۲ تا ۳ گری اشعه در قسمت بسیار موضعی بدن او که  تومور در آن قرار دارد قابل مشاهده می باشد.

اوسوالدو بافا یکی از محققان و اساتید دانشگاه سائو پائولو، در روز سه شنبه به روزنامه واشنگتن پست گفت:

“تابش ۵ گری به کل بدن یعنی تقریبا نیمی از مقدار محاسبه شده در حادثه هیروشیما برای از پای در آوردن یک انسان بالغ کافی است.”

دندان ها استخوان هایی بودند که برای اندازه گیری میزان اشعه ی موجود در بدن فرد مورد استفاده قرار گرفته اند. در سال ۱۹۹۷، دانشمندان تایوان میزان تشعشعات رادیوتراپی موجود در بدن بیماران مبتلا به سرطان نازوفارنژیال (که در آن سلول های سرطانی از نزدیک گلو تا پشت بینی قرار دارند) را با بررسی فک آنها ارزیابی نمودند. اما محققان برزیلی اعلام کردند این اولین بار است که استخوان های دندان برای اندازه گیری دقیق میزان تشعشعات جذب شده توسط قربانیان بمب اتمی مورد استفاده قرار می گیرد.

بسیاری از مقالات مربوط به میزان جذب تشعشعات بر روی بیماران تحت درمان با  رادیوتراپی انجام شده است. با این حال، نمونه هایی که در این مقاله مورد تحلیل قرار گرفته اند ارزش تاریخی مهمی دارند؛ زیرا آن ها به قربانیان اولین حادثه مرگبار اتمی و تنها لحظه تاریخی که در آن از سلاح های هسته ای علیه اهداف غیر نظامی استفاده شد  تعلق دارند.

این محققان در این خصوص اذعان داشته اند که یافته های آن ها با توجه به خطر وقوع حملات تروریستی در برخی از کشورها، از جمله ایالات متحده بسیار قابل توجه و مهم به شمار می آیند.

بافا در یک نشریه علمی برزیل در هفته جاری گفت:

“قطعا چنین تکنیک هایی می تواند به شناسایی افرادی که در معرض آلودگی های رادیواکتیویته قرار داشته و به درمان نیاز دارند کمک کند.”

اختصاصی وردنگار – هرگونه کپی برداری با نام و لینکدهی مستقیم مجاز می باشد.