دست مومیایی شده ی یک کودک پیدا شد. اما چرا اثری از بقیه بدنش نبود؟

دست مومیایی شده ی یک کودک پیدا شد. اما چرا  اثری از بقیه بدنش نبود؟

در ابتدا، یانوس بالیز نمی توانست تصور کند که  چرا دست کوچک این کودک  که در تابوتی از استخوان ها یافت شد، سبز و مومیایی شده است.

در سال ۲۰۰۵ ، این محقق در حال بررسی باقی مانده های به دست آمده از یک حفاری باستان شناسی در گورستان Nyarlörinc، یک روستای کوچک در جنوب مجارستان بود. در نتیجه این حفاری، بیش از ۵۰۰ گور که متعلق به قرون ۱۲ تا ۱۶ میلادی بودند، کشف گردیدند. اما در هیچ یک از این مدفن ها چیزی شبیه به دست سبز مومیایی شده این کودک وجود نداشت. این دست مومیایی سبز توسط دکتر بالیز و همکارش، زولتان بلککی، در یک تابوت فراموش شده کشف شد.

روش منحصر به فرد از مومیایی کردن

بیش از یک دهه بعد، هم اکنون دکتر بالیز و همکارانش  تصور می کنند که این رمز و راز را حل کرده و یک فرم منحصر به فرد از مومیایی کردن را کشف نموده اند. آنها نتایج خود را در ماه گذشته در مجله علوم باستان شناسی و علوم انسانی منتشر کردند.

استخوان هایی که توسط دکتر بالیز و همکارانش کشف شد خیلی کوچک بودند و می توانستند با استخوان موش اشتباه گرفته شوند. تعدادی از استخوان ها از جمله برخی از مهره ها، استخوان ران و استخوان های پا به رنگ سبز رنگ شده بودند. هر دو ناحیه ساعد نیز به رنگ سبز در آمده بودند، اما سمت راست  بدن هنوز با گوشت خشک شده پوشیده شده بود. پوست پشت بدن کودک نیز مومیایی شده و پنج قطعه استخوان مهره  آن به وضوح مشخص بود. بسیاری از دنده ها، استخوان های شانه و دو استخوان   ران یافت شده از این بقایا در حال حاضر در موزه مورا فرنک مجارستان نگهداری می شود.

اسکلت یافت شده متعلق به یک نوزاد بسیار کوچک یا زودرس بود

پس از بررسی مجدد این اسکلت کوچک، دکتر بالیز متوجه شد که اسکلت یافت شده متعلق به یک نوزاد بسیار کوچک یا زودرس است که   مدت کوتاهی پس از تولد فوت نموده بود. محققان به این نتیجه رسیدند که قد این کودک خردسال تنها ۱۱ تا ۱۳ اینچ بوده و تنها یک یا دو پوند وزن داشته است. از نظر باستان شناسی، یافتن استخوان های سبز در مکان هایی نظیر قبرهای قدیمی چیز غیر معمولی نیست. طلا و جواهر برنزی یا مسی اغلب می تواند اسکلت ها را از بین ببرند و دکتر بالیز فکر می کند که بدن کودک با نوعی از فلز تماس پیدا کرده است. اما چگونه این شیء فلزی راز آلود  نتوانسته دست های کوچک این کودک را نیز از بین ببرد؟

دکتر بالیز، که در حال حاضر یکی از انسان شناسان بیولوژیکی دانشگاه شهر سزاگد است از طریق همکاری با سزات برسکی، که او هم یکی از انسان شناسان بیولوژیک و نویسنده اصلی این مقاله است به این نتیجه رسیدند که: این امر چندان   واضح نیست و بعید است که بتوان به پاسخ آن دست یافت.

تجزیه و تحلیل شیمیایی را بر روی باقی مانده دست

آن ها یک تجزیه و تحلیل شیمیایی را بر روی باقی مانده دست انجام دادند و دریافتند که  استخوان این کودک دارای سطوح مس بالایی است که صدها برابر بیشتر از حد متوسط ​​می باشد. لذا آن ها بیان داشتند که این مقدار بیشترین سطوح مسی است که تا کنون در یک مومیایی دیده شده است. بالیز به سرعت متوجه شد که یکی از موزه های نزدیک به این مکان نیز دارای یک  تابوت کوچک شبیه به همان تابوتی است که کودک در آن یافت شده است.

هنگامی که او تابوت ها را مورد بررسی قرار داد، سر نخ هایی را که لازم داشت پیدا کرد: یک گلدان سرامیکی کوچک و یک سکه مسی خورده شده و پوسیده.

“بنابراین ما یک  داستان واقعی را ترسیم کردیم.”

دکتر برسکی در این خصوص گفت: تیم به این نتیجه رسید که قبل از اینکه کودک دفن شود، کسی این سکه مسی را در دستش قرار داده است. در بسیاری از فرهنگ های دوران باستان، مردم سکه هایی را به دست عزیزان فوت شده خود می دادند تا آن را به عنوان رشوه به  نگهبان افسانه ای بدهند و روح خود را قرین زندگی ابدی نمایند.

در این مورد، خواص ضد میکروبی مس، دست کودک را از پوسیدگی محافظت نموده است. همراه با  شرایط مساعد داخل رگ، این سکه مسی  به مومیایی شدن دست کودک کمک کرده است. این تیم تصور می کند که جسد این کودک ممکن است یکی از اولین موارد گزارش شده در میان مقالات علمی منتشر شده در رابطه با مومیایی شدن به وسیله مس باشد. به گفته محققان تیم، کودک، به احتمال زیاد در یک موقعیت دو لا قرار گرفته بود. این امر باعث شد که خوردگی مس رنگ سبزی را به سایر بخش های اسکلت ببخشد. علاوه بر این، این تیم   شواهدی را از   دفن دو نوزاد نارس دیگر کشف نمود. یکی از آن ها دارای استخوان های سبز بود و تیم در دیگری سکه و گلدان مورد نظر را پیدا کرد.

راز دیگر هنوز باقی مانده است

اگر چه این سکه مسی توانست این راز را حل کند، اما راز دیگر هنوز باقی مانده است. سکه های خاص مسی تحت عنوان “Kreuzer” یا “Krajcár” که با کودک یافت شدند در  بین سال های ۱۸۵۸ و ۱۸۶۲ جزو سکه های رایج بودند. به این معنی که دفن کودک در زمان قرون وسطی انجام نشده است. لکن از لحاظ باستانی نیز، مسیحیان در این دوره تاریخی، عزیزان خود را با سکه ای در دست دفن نمی کردند. بالیز و دکتر برزسکی حدس می زنند به این دلیل که کودک یا قبل یا بلافاصله بعد از تولد در گذشته، به احتمال زیاد غسل ​​تعمید داده نشد. بنابراین آنها فکر می کنند   هر کسی که کودک را با یک گلدان و یک سکه در دست به خاک سپرد، امید داشت تا بتواند به روح این کودک معصوم که هنوز غسل تعمید داده نشده بود زندگی ابدی ببخشد.
دکتر برزکی می گوید: “آن ها به نوعی موفق به نجات روح او نشدند، اما از طرفی دیگر نیز توانستند به هدف خود دست یابند،” زیرا ما درست ۱۵۰ سال بعد در حال حاضر هنوز داریم در مورد آن کودک کوچک صحبت می کنیم.

هرگونه کپی برداری با نام وردنگار و لینک دهی مستقیم مجاز است