رفتار تهاجمی مورچه های مهاجم به ژنتیک آنها باز می گردد
گونه مورچه Temnothorax americanus آمریکای شمالی با این که به سختی به ۳ میلی متر می رسد در عین حال یک ماشین جنگی واقعی است که نباید آن را دست کم بگیرید، زیرا این نوع مورچه متعلق به گونه ای است که مورچه هایی را از گونه های مختلف اسیر کرده و آنها را وادار می کند تا در مستعمراتش کار کنند. وظیفه این به اصطلاح برده ها، مراقبت از فرزندان و حمل و نقل مواد غذایی است.
برای اسیر کردن این بردگان، مورچه های Temnothorax americanus به سایر گونه ها حمله ور می شوند. اما محققان مرکز تحقیقات و تنوع زیستی سنکنبرگ و مرکز تحقیقات آب و هوایی دانشگاه میشیگان بیان نمودند که ژن ها این حمله ها را کنترل می کنند.
“آزمایشات آن ها نشان می دهد که استراتژی مبارزه مورچه Temnothorax americanus و بستگان آن ها، ، اساسا بسیار شبیه هم است، اما جزئیات حملات از گونه ای به گونه دیگر متفاوت می باشد”، دکتر باربارا فلدمایر از مرکز تحقیقات سنکنبرگ در این خصوص توضیح می دهد که در طول حمله، تفاوت در ژن های فردی به وضوح ظاهر می شود.”
این یافته ها، همراه با یافته های دیگر، نشان می دهند که در مورچه های برده گیر تفاوت در بیان ژن ها، یعنی خواندن توالی ژن و رونویسی پروتئین، تنها برای حمله مناسب است. الگوهای مشابهی نیز در بردگان این مورچه ها کشف شد که الگوهای دفاعی متفاوت و مبتنی بر ژنتیکی را نشان دادند.
بیان های ژنتیکی متفاوت بدین معناست که در اجزای ژنتیکی سه گونه مورچه برده گیر، تفاوت هایی وجود دارد، اما در نهایت نتیجه تمام آنها یکی است یعنی: حمله موفقیت آمیز. این تیم از این یافته ها شگفت زده شده بود، زیرا قبلا فرض می شد که گونه های دارای ژنتیک مشابه، مسیر های ژنتیکی مشابهی را برای دستیابی به یک هدف خاص دنبال می کنند.
با این حال، مطالعه فعلی نشان می دهد که تکامل ژنتیکی در میان گونه های نزدیک به هم ممکن است تنها نتیجه انتخاب تصادفی باشد و لذا بسیاری از سازگاری های تکاملی توسط جهش های تصادفی اتفاق افتاده اند. و این جهش ها حتی در بین گونه های مشابه نیز منجر به تفاوت های ژنتیکی شده اند. با این حال با وجود این تفاوت های ژنتیکی، باز هم تمام انواع این گونه از مورچه های مهاجم تنها یک هدف در سر دارند و آن حمله است.
هرگونه کپی برداری با نام وردنگار مجاز می باشد.