ترکیب این دو ساختمان یعنی از یک طرف مجموعه استخوانچه های مچ دست و از طرف دیگر رباط عرضی مچ دست یک کانال یا تونل را می سازد. از درون این کانال ۹ تاندون خم کننده انگشتان دست و عصب مدیان یا میانی عبور می کنند. این تاندون ها و عصب از ساعد پایین آمده و از داخل تونل عبور کرده و به کف دست می رسند. عصب مدیان سپس در کف دست به شاخه هایی تقسیم شده و حس کف دستی انگشتان شست وسبابه و میانی و نیمه خارجی انگشت انگشتری و همچنین حرکات عضلات ناحیه تنار را تامین می کنند.

عصب مدیان یک عصب حسی و حرکتی است. این عصب مسئول حس دادن به انگشتان شست و سبابه و میانی و نیمی از انگشت انگشتری و حس کف دست است. این عصب همچنین موجب تحریک عضلات برجستگی تنار می شود. برجستگی تنار در کف دست و در مجاورت انگشت شست بوده و حاوی عضلاتی است که شست را حرکت می دهند.

گاهی اوقات بنا به عللی فضای درونی این کانال تنگ می شود. به طور مثال وجود یک تومور یا کیست در درون کانال می تواند فضای آن را تنگ کند و یا بد جوش خوردن یک شکستگی مچ دست می تواند موجب تغییر شکل استخوان شده و فضای کانال را تنگ کند. ولی در غالب اوقات علت کاهش فضا تورم تاندون ها خم کننده انگشتان و غلاف اطراف آنها است که از درون این فضا عبور می کنند.

این تاندون ها می توانند به علت حرکات مکرر و مداوم مچ دست و انگشتان متورم شوند. کارهایی مانند تایپ زیاد و یا استفاده زیاد از پیانو می توانند موجب بروز علائم سندورم کانال کارپ شوند. گاهی اوقات تورم تاندون ها و غلاف آنها به علت تغییرات هورمونی است که در دوران بارداری یا  یائسگی برای بیمار ایجاد می شود.

درمان سندروم تونل کارپ یا نشانگان تونل مچ دستی چیست؟

درمان های بدون جراحی

دارو درمانی: در شرایط خاص، داروهای خاص می تواند به تسکین درد و ورم ایجاد شده به خاطر سندرم تونل کارپال کمک موثر نماید. داروهای ضد التهاب غیر استروئید همچون آسپیرین، ایبو پروفن، و سایر مسکن های موجود در داروخانه ها می توانند به کاهش علائم بیماری برای یک دوره کوتاه مدت کمک کرده یا امکان انجام حرکت های عادی مچ را فراهم نمایند. داروهای دیوریتیک خوراکی نیز می توانند به کاهش ورم ایجاد شده کمک نمایند. داروهای کورتیکو استروئید (همچون پردنیزون) یا داروی لیدوکائین را می توان بطور مستقیم به مچ دست تزریق کرد یا به صورت خوراکی (در مورد داروی پردنیزون) برای کاهش فشار وارد شده به عصب میانی و کاهش فوری و موقت علائم خفیف یا متوسط بیماری مصرف کرد. توجه داشته باشید افراد مبتلا به دیابت و کسانی که ممکن است از پردنیزون برای دیابت استفاده کنند می بایست بدانند مصرف طولانی مدت کورتیکو استروئید می توانند تنظیم سطح انسولین در بدن را دشوار کند. به همین خاطر نباید این دارو بدون تجویز پزشک مصرف شود. علاوه بر این، بعضی از مطالعات انجام شده نشان می دهد مصرف مکمل های ویتامین ب ۶ (B6) یا پیریدوکسین می تواند باعث کاهش علائم ناشی از سندرم تونل کارپال در فرد بیمار شود.مصرف ویتامین ب ۶ نیز ممکن است مفید باشد.

تمرین های حرکتی: تمرین های حرکتی کششی و تقویتی می توانند به افراد در جهت کاهش علائم ناشی از بیماری کمک موثر نماید. این تمرین های حرکتی تحت نظارت متخصص فیزیوتراپی انجام شده که دارای دانش و تجربه لازم برای درمان آسیب های فیزیکی است یا این تمرین ها تحت نظارت یک متخصص کار درمانی انجام می شود که دارای دانش و تجربه لازم در ارزیابی آسیب های فیزیکی و کمک به ایجاد مهارت های لازم برای بهبود سطح سلامت و کیفیت زندگی می باشد.

درمان های جایگزین: طب سوزنی و درمان دستی می توانند برای برخی بیماران مبتلا به سندرم تونل کارپال مفید باشند، اما اثربخشی ناشی از این روش های درمانی هنوز از نظر علمی تایید نشده است. یک استثنا در این حوزه مربوط به ورزش یوگا می باشد. نتایج حاصل از بررسی های انجام شده بر روی این ورزش نشان دهنده امکان کاهش درد و بهبود توانایی انگشتان در بین بیماران مبتلا به سندرم تونل کارپال است.

عمل جراحی

آزاد سازی تونل کارپال یکی از رایج ترین عمل های جراحی در آمریکا است. در این حالت معمولاً پیشنهاد می شود اگر علائم بیماری برای ۶ ماه دوام و ماندگاری داشته باشند، می توان از عمل جراحی برای محکم کردن نوار بافتی اطراف مچ دست جهت کاهش فشار وارد شده به عصب میانی استفاده کرد. در این حالت عمل جراحی تحت بی حسی موضعی انجام می شود و نیازی به بستری کردن فرد در بیمارستان وجود ندارد. بسیاری از بیماران نیازمند انجام عمل جراحی در هر دو دست هستند. انواع عمل های جراحی قابل استفاده برای درمان تونل کارپال به شرح زیر هستند:

عمل جراحی باز، روش سنتی مورد استفاده برای ترمیم سندرم تونل کارپ است که در آن یک شکاف به طول ۲ اینچ در ناحیه مچ دست ایجاد شده و از طریق این شکاف، رباط کارپال بریده می شود و فضای تونل کارپال باز می گردد. این عمل جراحی معمولاً تحت بی حسی موضعی و به صورت سرپایی انجام شود، مگر اینکه ملاحظات درمانی غیر عادی برای بیمار وجود داشته باشد.

عمل جراحی آندوسکوپی را می توان با دوره ریکاوری سریع تر و ناراحتی پس از جراحی کمتر در مقایسه با روش جراحی سنتی باز مورد استفاده قرار داد. در این حالت جراح معمولاً دو شکاف (در حدود نیم اینچ) در ناحیه مچ و کف دست ایجاد می کند، از طریق این شکاف ها یک لوله متصل به دوربین به محل آسیب دیدگی وارد شده، و با استفاده از ابزارهای مخصوص رباط کارپال بریده می شود (بافتی که مفاصل را در کنار یکدیگر نگه می دارد). عمل جراحی آندوسکوپی با ایجاد دو شکاف، معمولاً تحت بی حسی موضعی انجام می شود و به این ترتیب حداقل جراحت و ناراحتی پس از درمان مشاهده می شود. عمل جراحی آندوسکوپی با ایجاد یک شکاف را نیز می توان برای درمان سندرم تونل کارپال استفاده کرد و در این حالت درد بیمار پس از عمل جراحی کمتر است و حداقل جراحت در ناحیه تحت درمان ایجاد می شود. در این حالت معمولاً افراد می توانند فعالیت های عادی خود را در یک دوره زمانی کوتاه مدت شروع نمایند.

با وجودی که علائم ناشی از بیماری ممکن است بلافاصله پس از عمل جراحی کاهش پیدا کنند، ریکاوری کامل از عمل جراحی تونل کارپال به ماه ها زمان نیاز دارد. بعضی افراد ممکن است در این حالت با عفونت، آسیب عصبی، سفت شدن، و درد در محل ایجاد بریدگی مواجه شوند. گاهی اوقات مچ دست قدرت خود را به خاطر پاره شدن رباط کارپال از دست می دهد. پس از جراحی، لازم است برای بیمار از روش های فیزیوتراپی استفاده شود تا به این ترتیب بتوان قدرت مچ دست را بازیابی کرد. علاوه بر این بعضی بیماران ممکن است نیاز به اصلاح شرایط کاری یا حتی تغییر شغل خود پس از ریکاوری عمل جراحی داشته باشند. عود مجدد سندرم تونل کارپال پس از درمان در شرایط نادر اتفاق می افتد. به این ترتیب، اکثریت قریب به اتفاق بیماران می توانند بطور کامل از بیماری خلاص شوند.

پیشگیری

در محل کار، کارگران می توانند با توجه به شرایط کاری خود از تمرین های کششی و استراحت دادن در فواصل زمانی مشخص و اسپلینت برای صاف نگه داشتن مچ دست استفاده نمایند، و حتما به وضعیت مناسب قرار گرفتن مچ دست خود توجه نمایند. در این حالت می توان از دستکش های بدون انگشت به منظور گرم و انعطاف پذیر نگه داشتن دست ها استفاده کرد. علاوه بر این می توان محل کار، ابزارهای مورد استفاده، و وظایف شغلی را به نحوی طراحی مجدد کرد که کارگران بتوانند وضعیت عادی مچ دست خود را در طول فعالیت حفظ نمایند. به منظور پیش گیری از ابتلا به سندرم تونل کارپال، وظایف شغلی می تواند در بین کارگران جابجا شود. علاوه بر این می توان برای کارگران از برنامه های ارگونومی استفاده کرد و شرایط کاری و نیازهای شغلی را با توجه به توانایی کارگران تنظیم نمود. به هر حال، تحقیقات انجام شده در این حوزه بطور یکنواخت نشان نمی دهند این تغییرات بتواند در پیش گیری از ابتلا به سندرم تونل کارپال موثر باشند.