روانپریشی از دست دادن تماس با واقعیت است، عموما شامل هذیان‌ها(باورهای اشتباه) و توهمات(دیدن و شنیدن چیزهایی که وجود ندارند) می باشد. از هر ۱۰۰ نفر ۳ نفر در بخشی از زندگی خود روانپریشی را تجربه می‌کنند.
علایم روانپریشی
روانپریشی خود علامتی از یک مشکل دیگر است و به تنهایی یک بیماری نیست. علایم آن شامل: توهمات، هذیان‌ها، تفکر و کلام آشفته، پرش افکار می‌باشد.
دلایل فیزیکی روانپریشی
مسایل فیزیکی که موجب ایجاد روانپریشی می‌شوند شامل:
انواع ویژه صرع، سکته، کیست یا تومورهای مغزی، داروهای تجویز شده خاص مانند استروییدها و محرک‌ها، ایدز، دمانس، بیماری پارکینسون، الکل یا مواد غیر قاونی مانند متامفتامین.
وضعیت‌های روانی مرتبط با روانپریشی
سایکوز علامت مرتبط با دوره مانیک در اختلال دوقطبی نوع یک؛ همچنین اسکیزوفرنیا، اختلال استرس پس از سانحه، اختلال اسکیزوافکتیو، سایکوز بعد از زایمان و دوره‌های افسردگی است.
درمان
داروهای آنتی سایکوتیک نسل اول بسیار موثرند اما آثار جانبی مانند تاردیو دیسکینزی و تاثیر بر دستگاه خارج هرمی دارند. داروهای آنتی سایکوتیک نسل دوم آثار جانبی کمتری دارند.
مقدمات یک دوره سایکوز
دوره‌های سایکوز می‌توانند چند بار در ماه اتفاق افتند و همچنین شدت و ضعف داشته باشند. دوره تغییر افکار، احساسات و رفتارها قبل از دوره سایکوز مرحله اولیه نامیده می‌شود. علایم آن شامل:
تغییرات خلقی: فرد احساسا تحری‌کپذیری، عصبانیت، افسردگی، بدبینی و اضطراب دارد و نوسانات خلقی را تجربه می‌کند.
تغیر تفکر: تمرکز افراطی، احساس تند یا کند بودن جریان افکار، داشتن نظرات عجیب و غیر معمول و تجربه مشکلاتی در حافظه
تغییر ادراک و نیازهای فیزیکی: بی خوابی یا پرخوابی، افزایش یا کاهش اشتها، کاهش انرژی، ادراک امور به شیوه‌ای ناآشنا، تجربه ناراحتی‌های مزمن جسمی مانند سردرد و معده درد.
تغییر در شیوه نگرش به خود و دنیای اطراف: ممکن است فرد احساس کند خودش یا دنیای اطراف تغییر کرده و متفاوت است.
اختصاصی وردنگار – هرگونه کپی برداری با نام و لینکدهی مستقیم مجاز است
