علائم و نشانه های بیماری بیش فعالی و روش های تشخیص آن

ADHD یا بیش فعالی چیست؟

اختلال نقصان توجه همراه با فعالیت زیاد یا بیش فعالی یک بیماری مزمن است که بیشتر، کودکان به آن مبتلا می شوند، اما در مواردی ممکن است افراد بزرگسال نیز به آن دچار شوند.

در این مقاله که توسط کارشناسان کودک وب سایت ورد نگار تهیه شده است مورد بیماری بیش فعالی توضیح داده خواهد شد:

 

این بیماری بر روی احساسات، رفتار و توانایی یادگیری فرد تاثیر می گذارد.

بیش فعالی به سه دسته تقسیم می شود:

۱_بیش فعالی از نوع کم توجه

۲_بیش فعالی تکانشگری

۳_بیش فعالی ترکیبی

علائم و نشانه هایی که در زندگی روزانه افراد مشهود است نشان می دهد که فرد به کدام نوع از بیش فعالی دچار شده است.

در طول زمان ممکن است  نشانه های بیماری تغییر کند در نتیجه نوع بیش فعالی هم که فرد به آن مبتلا است عوض می شود.

 

بیش فعالی یک بیماری است که می تواند زندگی فرد را تحت الشعاع قرار دهد اما با به کار بردن روش های درمانی می توان این نقصان را کاهش داد.

 

۳ نمونه از علائم بیماری

هر نوع این بیماری ۱ یا ۲ مشخصه بارز دارد که به عنوان مثال می توان به عدم توجه (بی اعتنایی به مسائل) و رفتار های شتاب زده و بدون فکر اشاره کرد.

 

این رفتار ها غالبا به صورت زیر بروز پیدا می کنند:

 

بی توجهی:

عدم تمرکز، ناتوانی در سازمان دهی مسائل مختلف و پرت شدن حواس.

 

تکانشگری:

انجام دادن کارهای پرخطر، قطع کردن صحبت های دیگران.

 

بیش فعالی:

این افراد بسیار ناآرام و بی قرارهستند. بی وقفه صحبت می کنند و تمرکز کردن روی یک مسأله برایشان دشوار است.

 

علائم و نشانه های این بیماری از هر فرد تا فرد  دیگر متفاوت است. پس دور از تصور نیست که افراد به یک نوع بیش فعالی مبتلا باشند اما علائم مختلفی از خود بروز دهند.

 

مثلا بروز این علائم در دختران با پسران متفاوت است. به اینگونه که پسران بیش فعال تر و دخترها بی توجه تر و بی سر و صداتر هستند.

 

بیش فعالی نوع ۱

بیش فعالی همراه با بی توجهی:

کسانی که به این نوع از بیش فعالی دچار هستند نسبت به انواع دیگر این بیماری از کم توجی بیشتری رنج می برند. در رفتار این افراد علائم بیش فعالی تکانشی هم ممکن است مشاهده شود اما نشانه های بی توجهی غالب تر است.

 

کسانی که به این بیماری مبتلا هستند اغلب:

-به جزئیات بی توجه هستند و حواسشان به راحتی پرت می شود.

-زود خسته و بی حوصله می شوند.

-نمی توانند روی یک کار مشخص تمرکز کنند.

-در یادگیری مسائل جدید مشکل دارند.

-وسایل خود مثل مداد و کاغذشان را مدام گم می کنند.

-به حرف دیگران بی توجه و بی اهمیت هستند.

-عکس العمل هایشان کند است و اینگونه به نظر می رسد که در رویا به سرمی برند.

-اطلاعات را به کندی و با دقت کمتری نسبت به افراد سالم پردازش می کنند.

-در پیدا کردن مسیرها مشکل دارند.

-جمعیت دختران مبتلا به این بیماری نسبت به پسران بیشتر است.

 

بیش فعالی نوع ۲

بیش فعالی غالبا تکانشی:

افرادی که به این بیماری دچار هستند علائم تکانشی از خود بروز می دهند. این افراد ممکن است علائم افراد بی توجه را هم داشته باشند اما مشخصات بارز آنها مربوط به نوع تکانشی می باشد.

 

کسانی که به این بیماری مبتلا هستند اغلب:

بی قرار، مضطرب و نگران هستند.

نمی توانند بی حرکت در یک جا بنشینند.

بی وقفه صحبت می کنند.

به هر وسیله خطرناکی دست می زنند.

در فعالیت ها و بازی های بی سر و صدا نمی توانند شرکت کنند.

مدام درحال جنب و جوش هستند.

بی صبر و قراراند.

احساسات خود خصوصا عصبانیت و ناراحتی را بدون در نظر گرفتن عواقب آن بروز می دهند.

پاسخ و نظرات نا مناسب و بی جا می دهند.

 

کودکانی که به بیش فعالی تکانشی مبتلا هستند علاوه بر ایجاد اخلال در کلاس درس، یادگیری را برای خود و دیگر دانش آموزان سخت می کنند.

 

بیش فعالی نوع ۳

بیش فعالی از نوع ترکیبی:

کسانی که به این نوع بیش فعالی مبتلا هستند  علائم و نشانه های هر دو بیش فعالی را از خود بروز می دهند و آنها را نمی توان مطلقا به یکی از گروه های بیش فعال نسبت داد.

 

همه مردم چه به بیش فعالی دچار باشند چه نباشند گاهی اوقات از خود رفتار های بی فکر و بی خردانه بروز می دهند.

 اما در افرادی که بیمار هستند این رفتار ها بروز و نمود بیشتری پیدا می کند.

این رفتار ها در هر جایی مثل خانه، مدرسه، محل کار یا محیط های اجتماعی ممکن است از شخص بیمار سربزند. سازمان جهانی سلامت روان اظهار می کند که بیشتر کودکان به بیش فعالی نوع سوم مبتلا می باشند و شایع ترین نوع آن در کودکان پیش دبستانی بیش فعالی است.

همچنین در این مورد بیشتر بخوانید:

ورزش، فعالیت بدنی و کودکان مبتلا به ADHD یا بیش فعالی

 

تشخیص بیماری

آزمایش مشخصی برای این بیماری وجود ندارد. درکودکان علائم بیماری قبل از ۷ سالگی نمایان می شود. این بیماری ممکن است باعث بروز ناراحتی های دیگری مثل بی خوابی، افسردگی و اضطراب بشود که پزشک ابتدا این نشانه هارا درمان می کند.

 

انجمن آمار و تشخیص روانپزشکی آمریکا در سراسر ایالات متحده برای تشخیص بیش فعالی در کودکان و بزرگسالان شروع به کار کرده است. یک فرد حداقل باید ۶ تا  ۹ ویژگی برجسته و بارز این بیماری را داشته باشد تا بتوان او را بیمار به حساب آورد.

 

همچنین برای اینکه بتوان تشخیص داد یک شخص به بیش فعالی ترکیبی مبتلا است باید ۶ ویژگی و نشانه بیش فعالی تکانشی و بی توجهی را با هم از خود نشان دهد. حداقل۶ ماه باید این نشانه ها در رفتار فرد دیده شود تا به طور قطع بتوان گفت که شخص بیمار است.

انجمن آماری و تشخیصی آمریکا بیان می کند علاوه بر اینکه فرد ویژگی ها و علائم بی توجهی و بیش فعالی را از خود بروز می دهد باید دقت کرد که این علائم قبل از ۱۲سالگی فرد رخ دهد. همچنین شخص این رفتار را در همه محیط ها مثل خانه و مدرسه نیز از خود بروز دهد.

 

همانطور که قبلا گفته شد این رفتار ها باید در زندگی روزانه شخص نمود پیدا کند. دقت کنید که این علائم مربوط به یک بیماری روانی و ذهنی دیگر نباشد. تشخیص اولیه می تواند مشخص کند که بیش فعالی از چه نوعی است اما درطول زمان امکان دارد این علائم تغییر کنند. پس از افراد بیمار بزرگسال باید دوباره ارزیابی و سنجش انجام شود.

 

درمان

بعد از اینکه بیش فعالی تشخیص داده شد می توان برای درمان او از راه های مختلفی استفاده کرد.

پزشک شما ممکن است قبل از تجویز دارو به فرزند شما رفتار درمانی را پیشنهاد کند.

رفتار درمانی به بیمار این فرصت را می دهد که رفتار زشت و نابه جای خود را اصلاح کند یا برای بیان احساسات خود راه بهتر و مناسب تری پیدا کند.

پدر و مادر افراد بیمار هم می توانند دوره هایی بگذرانند و طی این دوره ها بیاموزند که چگونه با فرزند بیمار خود رفتار کنند یا یک مهارت جدید را به آنها آموزش بدهند و حتی چگونه با ناهنجاری های این بیماری کنار بیایند.

 

کودکان زیر۶ سال درمانشان با رفتار درمانی، بدون مصرف هیچ داروی شیمیایی آغاز می شود. اما برای کودکان بالای  ۶سال از هر دو روش دارویی و رفتار درمانی استفاده می شود.

 

داروها

داروهای تحریک کننده

بیشترین نوع داروهای تجویز شده می باشند. سرعت عملکردشان بالاست و حدود  ۷۰تا ۸۰ درصد کودکانی که از این نوع داروها استفاده می کنند بهبود پیدا می کنند.

 

داروهای غیر تحریک کننده

این داروها سریع العمل نیستند اما اثر طولانی تری داشته و اثرشان تا ۲۴ ساعت تداوم می یابد. برای درمان افراد بزرگسال هم می توان از این روش ها استفاده کرد.

اکثر کودکانی که به این بیماری مبتلا هستند بعد از۲۰سالگی علائمشان تعدیل پیدا می کند وتقریبا می توان گفت که نشانه بارز و شایعی ندارند اما باید توجه داشت که بیش فعالی برای بسیاری از افراد یک بیماری همیشگی و مادام العمر می باشد.

 

ممکن است یک فرد بتواند با دارو یا رفتار درمانی مشکلات خود را کنترل کند اما درمان همه افراد یکسان نیست. ممکن است یک روش درمانی بر روی یک بیمار تأثیر بگذارد اما برای فرد دیگر بی اثر باشد.

پس اگر احساس می کنید روش درمانی که استفاده می کنید پیشرفتی در رفتار و درمانتان ایجاد نکرده این مسأله را با پزشکتان در میان بگذارید.

 

اختصاصی سایت وردنگار: کپی تنها با ذکر منبع مجاز است.