هفت هزار سال پیش چیزی عجیب و غریب برای این مردان اتفاق افتاده و ما هم اکنون به علت آن پی برده ایم

هفت هزار سال پیش چیزی عجیب و غریب برای این مردان اتفاق افتاده و ما هم اکنون به علت آن پی برده ایم

تقریبا ۷۰۰۰ سال پیش – در عصر نوسنگی – چیزی بسیار عجیب و غریب اتفاق افتاد که باعث ایجاد تغییرات ژنتیکی در انسان گردید. در طول دو هزار سال بعد از آن همان طور که در سراسر آفریقا، اروپا و آسیا مشاهده می شود، تنوع ژنتیکی در کروموزوم Y از بین رفت و سبب شد که به ازای هر ۱۷ زن تنها یک مرد وجود داشته باشد.

در حال حاضر، محققان معتقدند که از طریق مدل سازی کامپیوتری، علت این پدیده مرموز را پیدا کرده اند و آن چیزی نیست جز مبارزه میان قبیله های حاکم در آن زمان.

کاهش تنوع ژنتیکی ژن های متنوع در گونه ی بشر چیز جدیدی نیست و همان طور که می دانیم این امر سبب ایجاد الگوهای ژنتیکی انسان های مدرن شده است. اما این تنوع معمولا زمانی بر کل جمعیت تاثیر می گذارد، که نتیجه فاجعه یا رویدادی باشد که در جمعیت روی داده و لذا سبب کاهش مجموعه ژن های آن جمعیت شده باشد.

اما تنگنای کروموزوم Y   عصر نو سنگی ، از زمان کشف آن در سال ۲۰۱۵ تا کنون هنوز به عنوان یک پازل لاینحل باقی مانده است. چرا  که این تغییر تنها در ژن کروموزوم Y که از پدر به پسر منتقل می شود، روی داده و تنها می تواند به مردان یک جمعیت آسیب برساند و تعداد آن ها را کاهش دهد.

این حادثه بنا بر یک علت اجتماعی و نه زیست محیطی روی داده است و لذا ممکن است بازسازی های اجتماعی ای که چیزی در حدود   ۱۲،۰۰۰ تا ۸،۰۰۰ سال پیش رخ دادند و باعث شدند که فرهنگ های زراعتی وابسته به ساختارهای اجدادی انسان ها به طور کلی تغییر یابند، و به فرهنگ جنگ اوری تبدیل شوند سبب روی دادن این اتفاق شده باشند.

در حقیقت، کاهش تنوع ژنتیکی لزوما به معنای کاهش جمعیت نیست

در واقع تعداد زیادی از مردان به خوبی می توانستند زنده بمانند، در حالی که جمعیت مردانی که قابلیت فرزند آوری داشتند به طور قابل توجهی کاهش یافته بود.

این سناریو یکی از سناریوهای مطرح شده توسط دانشمندانی است که مقاله سال ۲۰۱۵ را تهیه و تنظیم نمودند.

محقق، ملیسا ویلسون سیرز از دانشگاه ایالتی آریزونا در این خصوص بیان داشت که به جای «بقای مطلوب ترین و متناسب ترین» که یکی از تئوری های زیست شناسی است، انباشت ثروت و قدرت و تمایل زنان به این گروه ممکن است تولید مثل موفق تعداد مردانی که به لحاظ اجتماعی مناسب تر بودند را کاهش داده باشد.

تیان چن زنگ، جامعه شناس دانشگاه استنفورد، این فرضیه را تایید نمود. او و همکارانش خاطر نشان می کنند که در یک قبیله، زنان می توانند با مردانی از قبیله های جدید ازدواج کنند، در حالی که مردان قبیله باید کل زندگی خود را با طایفه خود سپری نمایند. این بدان معنی است که در میان قبیله، تنوع کروموزوم Y محدود می شود.

با این حال این موضوع به توضیح، این امر می پردازد که چرا تفاوت اندکی در میان اقوام مختلف وجود دارد. در حقیقت، اگر درگیری ها کل  قبیله ها را نابود می کرد، می توانست دودمان بسیاری از مردان را از بین برده و تنوع کروموزوم Y را به شدت کاهش دهد.

مدل سازی کامپیوتر ی نیز اعتبار این سناریو را تایید کرده است.

شبیه سازی ها نشان می دهند که جنگ های میان قبیله ای اصل و نصبی، باعث می شدند که زنان از قبیله جدا شوند، اما مردان در قبیله های خود باقی بمانند، و همین امر در طول زمان تأثیر چشمگیری بر تنوع کروموزوم Y می گذاشت.

علاوه بر این، این مدل سازی کامپیوتری نشان داد که ساختار اجتماعی ای که اجازه دهد تا هم مردان و هم زنان با قبیله های دیگر تعامل داشته باشند این تاثیر را بر تنوع کروموزوم Y نخواهد داشت، حتی اگر اختلافات زیادی در بین این قبیله ها وجود داشته باشد.
لذا این توضیحات می توانند به وضوح ماهیت جنگ های تهاجمی میان قبیله ای را نشان دهند.

محققان در مقاله خود بیان داشتند که:  یافته های این مطالعه توسط یافته های سایر باستان شناسان و نظریات انسان شناسان پشتیبانی و تایید شده است.

آنها در ادامه سخنانشان افزودند”که، یافته های ما به تاریخ انسان های  ما قبل تاریخ و، زمانی باز می گردد که گروه های نژاد پرست با دودمان های متفاوت ، واحد اجتماعی برجسته ای را تشکیل می دادند و به رقابت بر سر غذا، و بسیاری ا چیزهای دیگر می پرداختند.
همچنین این فرضیه توسط کشفیات به دست آمده در نمونه ی دی ان ای اروپاییان تایید شد چرا که دی ان ای آن ها در هم آمیختگی های کروموزومی ظریفی را   نشان  می داد که حاکی از سطح بالای ارتباط بین مردان این جمعیت بود.

گویا گروه های مردان در فرهنگ های اروپایی پس از عصر  کشاورزی نوسنگی اروپایی، به دلیل کاهش تعداد مردان کشاورز و افزایش تعداد مردانی که به جنگ و کشمکش علاقه مند بودند کاهش یافت.
فرضیه ما پیش بینی می کند که جوامع به وجود آمده بعد از عصر نوسنگی، علی رغم جمعیت بزرگتر ، با مشکلاتی در حفظ  تنوع اجدادی کروموزوم   Y مواجه بودند و لذا به دلیل کاهش تعداد مردان این قبایل، کم کم تنوع ژنتیکی در بین آن ها از بین رفت.
جالب است که، در ایجاد چنین تنوع ژنتیکی و کاهش کرووموزوم Y در میان قومیت های مختلف تفاوت هایی وجود دارد. یعنی این امر در کشورهای شرق و جنوب شرقی آسیا کمتر از جمعیت اروپایی، غرب و جنوب آسیا قابل مشاهده است. شاید چنین تفاوت هایی به این خاطر باشد که توجه به کشت مواد غذایی در شرق از اهمیت بیشتری برخوردار بوده است.
این تیم با انرژی هر چه بیشتر می خواهند  روش خود را که تلفیقی از جامعه شناسی، زیست شناسی و ریاضیات است برای ارزیابی  فرهنگ های مختلف به کار گیرند تا ارتباطات خویشاوندی و تنوع ژنتیکی میان گروه های فرهنگی و ارتباط این تنوع را با مسایل تاریخی – سیاسی مقایسه نمایند.

اختصاصی وردنگار – هرگونه کپی برداری با نام و لینک دهی مستقیم مجاز است