اثر داروهای روانگردان بر روی Mini brains انسانی، با نتایج شگفت انگیز
تحقیقات جدید با استفاده از Minibrains انسانی (مدل های مغزی بسیار کوچک انسانی) نشان داده است که یک ترکیب توهم زا به نام ۵-MeO-DMT سبب تغییر در مسیرهای سیگنالینگ عصبی مرتبط با التهاب، انعطاف پذیری عصبی و تولید عصبی می شود.
این کشف اکنون از اهمیت ویژه ای برخوردار است، زیرا مطالعات مختلف اثرات روانی استفاده روانگردان را به دست آورده اند، اما نتوانسته اند چرایی و چگونگی تأثیرات این ترکیبات را مورد تجزیه و تحلیل قرار دهند.
استیونس رین Stevens Rehen، پژوهشگر و مسئول گروه تحقیقات و آموزش موسسه D’Or می گوید:
“برای اولین بار ما توانستیم تغییرات مربوط به داروهای روانگردان در عملکرد مولکولی بافت های عصبی انسان را توصیف کنیم.”
اگر چه تحقیقات گذشته نشان داده است که مواد روانگردان، از جمله اکستازی (Methylenedioxymethamphetamine) و LSD (Lysergic acid diethylamide) ممکن است تحریک کننده اثرات ضد افسردگی و ضد التهابی باشند، با این حال دانشمندان ابزارهایی برای اثبات این علت ندارند، زیرا مسیرهای مولکولی خاصی که این داروها در مغز مورد هدف قرار می دهند، مشخص نشده است.
برای حل این مشکل، محققان در این مطالعه از Cerebral organoids سه بعدی سلول های عصبی که شبیه مغز انسان استفاده کردند.
این گروه تحقیقاتی Mini brains انسانی را به واحدهای مجزای ۵-MeO-DMT شبیه سازی کردند تا مسیرهایی که بر روی مولکول های محتمل تأثیرگذارند را شناسایی کنند. آنها متوجه شدند که داروهای روانگردان بیان expression حدود ۱۰۰۰ پروتئین را تغییر داده است.
سپس آنها نقشی که این مولکول ها در مغز انسان بازی می کردند را ترسیم کردند.
این تیم الگوی مشخصی را در نتایج خود مشخص کردند. این داروها در معرض پروتئین های پایین دستی قرار گرفتند که به ضایعه مغزی، تحلیل و التهاب متصل می شدند که اشاره به این نکته است که مولکول ها و مواد شبه روانی ممکن است نقش حفظ کننده عصبی را در مغز انسان بازی کنند.
در عین حال، ۵-MeO-DMT موجب تنظیم پروتئین هایی شد که برای تشکیل و نگهداری سیناپس حیاتی می باشند، از جمله پروتئین های متصل به مکانیسم های سلولی برای یادگیری و حافظه.
سیدارتا ریبریو Sidarta Ribeiro ، همکار پژوهشی و مدیر دانشگاه فدرال موسسه مغز ریو گراند می گوید:
“نتایج نشان می دهد که مواد روان گردان کلاسیک باعث القای تقویت نوروپلاستی یا انعطاف پذیری عصبی می شوند، که ابزاری برای تحول روانی بیولوژیکی است که ما اطلاعات بسیار کمی در مورد آن داریم “،
پروفسور و همکار دارولی آراوجو Draulio Araujo افزود:
“مطالعات نشان می دهد که مکانیزم های محتملی که نشان دهنده اثرات ضد افسردگی این داروها هستند در تحقیقات انجام شده ما مشاهده گردیدند.”
نظرات بسته شده است.